اشعار

 کار تو، همه مهر و وفا بود، رضا جان          پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان

آن لحـظـه که پـرپـر زدی و آه کـشـیدی          معصومۀ مظلومه، کجـا بود رضا جان

بـر دیـدنت آمـد چـو جـوادت ز مـدیـنـه          سـوز جـگـرش، یا ابـتـا بـود رضا جان

تنها نه جگر، شمـع‌ صفت شد بدنت آب          کی قتل تو اینگونه روا بود، رضا جان

تو ناله زدی، در وسط حجـره و زهـرا          بالای سـرت نوحـه‌ سرا بود رضا جان

یک چشم تو در راه، به دیـدار جـوادت          چشم دگرت کرب و بلا بود، رضا جان

جان دادی و راحت شدی از زخم زبان‌ها          این زهر، برای تو شفـا بود رضا جان

از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت          اما به لـبـت، ذکـر خـدا بود رضـا جان

روزی که نبـودیم در این عـالـم خـاکـی          در سـیـنـۀ ما، سوز شما بود رضا جان

از خویش مـران «میثم» افـتاده ز پا را          عمری درِ این خانه گدا بود رضا جان

فــــراق پــــارۀ تــن؛ مـــیــــوۀ دل            کـشـنـده‌ تـر بـود از زهــر قــاتـــل

پسراشکش به صورت بود جـاری            پـدر پـَر مــی‌زنــد مـانـنـد بـسـمـل

بـنـال ای دل کـه بــاشــد داغ بـابـا            بـرای کـودک نـه‌‌ ســالـه مـشـکــل

امـام مـن کـجــا و شـهـر غـربـت؟            گــل زهــرا کــجـا و خــانــۀ گـل؟

بــنـالـم دم به دم سـاعت‌ به‌ سـاعت            بگـیـریم کو به کو منـزل به منـزل

روا بــاشــد بــه تــابـــوت امــامــم            بــه جــای گـل فــشــانــم پـارۀ دل

رضا در حجرۀ دربسته می‌سوخت            خــراسـان از امـامـش بـود غـافـل

پسـر پـروانـه‌سـان دور پـدر گشت            پدر می‌سوخت همچون شمع محفل

امــامـی داد جــان دور از ولایــت            کـه از فیضش ولایـت بـود کـامـل

امـام عصــر گـریــد در عــزایــش            وگـرنـه گریـۀ «میثم» چـه قـابـل؟

خادمت پشت در قصر خبر می خواهد            از شب مبهم این فـتنه خبر می خواهد

کاش آن خوشه مسموم زبانش میگفت:           لب شیرین تو انگور مگر می خواهد؟

تو عبا روی سرت میکشی و پا به زمین            رفتنت تا به در خــانه هنر می خواهد

ای جگرگوشه که درحجرۀ غم تنهایی            زهر از جان تو انگار جگر می خواهد

دل تو سوخته از درد به خود می پـیچی            لب خـشـکـیـده تو دیـده تـر می خواهد

خوب شد اینکه جوادت به کـنارت آمد            پــدرِ از نفس افـتــاده پـسر می خواهد

لحـظـۀ رفـتن خـود در نظـرت می آمد            روضه مرد غریبی که نفر می خواهد

یـاد آن حـرف تو با ابن شـبـیب افـتادم            یاد آن دشنه که از جدّ تو سر می خواهد

شب هم به قدر دیدۀ تو، پر ستاره نیست           دریای غصه های دلت را، کناره نیست

گفتی به خادمت که درِ حجره را بـبند           یعنی بـرای تشنگـیت، راه چـاره نیست

آقا شـبـیه مـار گـزیـده، به خود مپـیـچ           آهسته تر، مگر جگرت، پاره پاره نیست؟

بهـتـر که خـواهـرت دم آخـر نـیـامـده           این صحنه ها که قابل درک و نظاره نیست

داری به یاد جدّ خودت گـریه می کـنی           روضه بخوان که جای گریز و اشاره نیست

تو روی خاکِ حجره ای و خاک بر سرم           امـا تـنـت اسیــر هـجـوم سـواره نـیست

انـگــور می خـرند پـذیـرایـی ات کـنـند           مهمان جـشن شـوم یهـودایی ات کنند

 شکر خدا که بر بدنت دشنه ای نخورد           قسمت نبـود حضرت یحیایی ات کنند

 این اشک شوق ماست که شکر خدا نشد           نیـزه سوار زخمی صحرایی ات کنند

 گل ریختند روی تنت ای غریب طوس           تا در نگـاه شهــر تـماشـایی ات کـنند

 بخشیده اند مهـریه شان را زنان شهـر           تا گریه بر غـریبی و تـنهایی ات کنند

با سینه ای که آتش از آن شعله می کشید           نـالـه بـرای کـشتـۀ دیـوار و در کـشید

او بود و خاک حجره و یک نالۀ ضعیف           آری نـفـس نفس زدنش تا سحـر کشید

یک روزه زهر بر دل زارش اثر نمود           گـاه سـحـر به جانب جـانـانه پَـر کشید

در انـــتــظــار آمــدن مـــیـــوۀ دلـــش           پا را به سـوی قبله چنان محتضر کشید

سینه زنان دریـده گـریبان پـسـر رسیـد           دسـتی به روی مـاه کـبـود پـدر کـشید

شمس الشموس روی زمین اوفتاده بود           فـریـاد ای پدر ز دل خـود قـمـر کشید

آه از دمی که زینب کبرای غـم نصیب           آمــد تـن امـام زمـانـش بـه بـر کـشـید

با دست زخم خـورده خود دختر عـلی           تـیـر شکـسته از تن اربـاب در کـشید

گل مـانده بود در وسط تـیغ و نـیـزه ها           آمد ز پـای سـاقـه یـاسش تـبــر کـشید

ابری سیـاه، چـشم ترش را گرفته بود           زهری؛ توان مختصرش را گرفته بود

معلوم بود از وَجَنـاتش که رفتنی است           یعنی که رُخصت سفرش را گرفته بود

از بس شـبـیه مـادرش افـتـاد بر زمین           در انتهـای کوچه سـرش را گرفته بود

تا رو  به روی حجره خمیده خمیده رفت           از درد بی امان، کـمرش را گرفته بود

چـشـم انتـظـار دیـدن روی جـواد بـود           خـیـلی بـهـانـۀ پـسـرش را گـرفـته بود

بر روی خاک بود که پیچید بر خودش           آثــار تشنگی، جــگـرش را گرفته بود

افـتـاد یـاد جـدّ غـریـبی که خـواهـرش           در بـین قـتـلگـه خـبـرش را گرفته بود

دیگـر تـوان دیـدن اهـل حـرم نـداشت           ازبس که نیزه دور و برش را گرفته بود

وقتی که شـمـر آمد و کـارش تمام شد           خلخال دخـتـری نظـرش را گرفته بود